Negen jaar lang voeren we elke zomervakantie wel eens
met de boot naar Engeland. De boot, veel liever dan
onderzees met de shuttle. Met de boot is meer reizen.
Toen ik in de jaren zeventig (jawel, van vorige eeuw: hoe
oud klinkt dat niet?) naar Engeland moest, was dat met
de boot Oostende-Dover. Meer dan vier uur deden we er
over. Er zat toen veel volk bovendeks, de zee gadeslaan,
van de volgende zeemeeuwen genieten. Iedereen recht
toen je in de verte The white cliffs of Dover zag opdoemen.
Dan nog eindeloos wachten voor je met je rugzak van boord
mocht, de trein op naar London bijvoorbeeld. Handig toch,
dat je gewoon uit Badstedenkoningin Oostende naar ons
naburig eiland kon.
Nu moet je haast vanuit Calais, en op een goed uur ben je
in Engeland. Je vaart het zeegat uit, een tijdje de Franse
kust langs en dan Het Nauw van Kales of The Straits of
Dover of The Channel of Le Pas de Calais over. Met een
Franse boot van Sea France bijvoorbeeld. Of met P&O,
dat voor de onzalige ramp in Zeebrugge nog Townsend
Thoresen heette. Scandinavisch.
Meestal was het weer goed. Zonneschijn. Wind. Wat wolken.
Een uurtje zaligheid. Rijden met de wagen mogen vergeten.
Het in-en-uit maneuvreren in de havens altijd een tractatie
voor het oog. Mensen die staan te kijken. Havengeulen
die smal zijn. Een boot die achteruit vaart of zich keert.
Kolkend water. Trossen touw die worden losgemaakt of
uitgegooid. Zeelui aan het werk. Laden en lossen van
rollend materieel. De hele havendrukte. Dan de trappen af,
de wagen in, en met vier wielen aan land, op ontdekking.
De zee, die ons scheidt, maar die ons goedmoedig ook
verbindt danzij de boten die zij op haar eeuwig rollende
schouders dragen wil.
Ik krijg weer zin.
In gedachten vaar ik nu het zeegat uit,
maar gelukkig toch niet Laura Dekker achterna.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten