In de Sint-Niklaaskerk in Gooik speelt
John Wright op een oud Welsh instrument,
de CRWTH. Ja, probeer ze maar uit te
spreken, die Welshe namen! Kijken naar
geografische kaarten is altijd interessant,
maar als je naar plaatsnamen in Wales
kijkt gaan je ogen toch even duizelen.
Maar goed: de man speelde begeleiding
op dit fretloze, eeuwenoude snaarinstrument.
Een kop om U tegen te zeggen, plus daarbij
de charme van iets wat je niet elke dag ziet en hoort.
Twee aquarellisten willen het dan ook op papier
vastleggen, elk op hun manier. Met rake lijnen,
met sobere maar toch veelzeggende toetsen
van hier en daar kleur die door weglating
nog sterker wordt.
Ik denk: hoeveel treffender dan fotografie!
Daar krijgt je een weergavemiddel in handen dat het
werk grotendeels voor jou doet. Je steelt met licht,
doorheen het medium van de camera, beelden
rechtstreeks en zelden origineel uit het wervelende leven.
Deze beelden van de aquarellen, bijvoorbeeld.
Met de schaduw van de fotograaf erop!
Zonder weergaven van de prachtige
korrel van het aquarelpapier!
Zonder de zwierige toetsaanzetten van de borstel!
Zonder de diepste nuances in de bruin- en blauwtonen!
Zonder hart, zonder eigenheid, want het toestel waar jij
foto's mee neemt ligt in duizenden winkels overal ter wereld
te koop. Akkoord, je kan geven en nemen, en er bestaan
prachtige foto's waar de fotograaf toch het hart van een
kunstenaar blijkt te hebben.
Maar, al bij al, toch wat jaloers op aquarellisten die
chroniqeurs van het dagelijkse leven zijn.
Met hun tekenblok op de knieën schrijven ze als
het ware hun kleurrijk, schetsmatig dagboek van
het leven opdat wij kunnen lezen en kijken, en
dankzij hen ook even door andere ogen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten