Onder moeders paraplu - dat is het zo een beetje.
Of: als in de kangoeroebuidel.
Alleen is het mevrouw De Pauw die zo goed voor
haar jongen zorgt. Ze koestert ze diep onder haar veren.
En, hoe zou je als kuikenkleintje zelf zijn:
ze laten het zich graag welgevallen.
De nacht valt ook in. Het groen van de bomen
wordt alleen opgelicht door een flits.
Ze schrikken even op uit hun dromen.
Maar straks plooien de pluimen zich weer
wat dieper over heen. Straks kunnen ze weer
dromen: hun jongepauwendromen. Maar hoe
het er daarin aan toe gaat:
geen mens die weet hoe het is. Maar het gaat ook
over zachtheid en nood aan geborgenheid,
over groei, en alles wat je ondertussen,
ook als simpel pauwenkuiken, niet allemaal
kan overkomen.
Door een flits uitgelicht bij avondval,
bijvoorbeeld.
En de menselijke kijker, wat schuldbewust,
sluipt gauw ook maar naar zijn nachtelijk bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten