Nachtvlinderverhaal

Een vroege zondagochtend in het station van Opwijk.
Geen denderend weer, zoals maar al te vaak in augustus.
De spoorlijnen liggen zich ook nog lui, laag bij de grond
naar Brussel uit te strekken.
Geen kat te zien.



Als er geen mensen zijn om naar te kijken,
kijk je maar naar de levenloze dingen om je heen.
Tegen de ruit aan de zitbanken geplakt:
een ongelukkige mot die tegen de lamp is gevlogen.
Ik vraag me af hoe het komt dat ze er zo mooi (maar
pijnlijk) vlak tegen blijft hangen geplakt.



Ze is verworden tot een zwartgrijs silhouet dat langzaam
uitdroogt en alleen wat stofsporen op haar
eindbestemmingsruit na zal laten.
Een eendagsvlieg, een mot die gewoon vrolijk door
de avondschemering en de nachten vlinderde en bruusk
(door de klap van een mensenhand?) tegen een fatale
wand aanbotste.

Motten zijn toch ook vlinders, zij het nachtvlinders,
en hebben wij geen sympathie voor nachtvlinders,
ook in mensentermen, als zij vrij en vrolijk en luchtig
en onbezorgd van een vederlicht nachtleven genieten?
Tot iets hen stopt,
en wij wat treuren om silhouetten
die uitgeleefd tegen dodelijk,
niet makkelijk waar te nemen grenzen aanbotsten.