In de ochtendkrant.

Na een paar dagen pijpestelen regenen
weer eens een zonnige ochtend.
Het doet deugd, buiten de ochtendkrant
al even kunnen lezen.
Een paar dingen die me zijn opgevallen .
"De verloren kinderen van Pakistan."
De rampspoed van regenval.
Bij ons weerbericht staat
dat we nog even zullen vertoeven
in lucht die zwanger is van het vocht.
Mooie verwoording van een
onwelkome werkelijkheid.

Wat moet het niet zijn in Pakistan,
een land zo ver van onze deur en ons bed?
Foto's van wanhopige kinderen
schieten altijd raak.
Ze kijken ons uit de krant recht in de ogen.
(Hoe durf je foto's nemen bij rampspoed?)
Een hoofdredacteur eindigt dan ook,
hoogst ongewoon toch, zijn standpunt
met een letterlijk godverdomme.
Omdat we ons, in onze vakantiedagen
en midden onze kleinzielige
eigen-kleine-land-bekommernissen,
niet bezighouden met wat 'slechts'
apocalyptische regenval is geweest,
geen tsunami of geen aardbeving van jewelste.
Een mens zou er aan het werk willen gaan,
een druppel op een hete plaat zijn -
als hij tenminste zou weten waar beginnen.
We kunnen alleen maar geld storten,
in de hoop dat. En je onthoudt de namen van
steden of streken, omwille van hun
klankenrijke kracht.
"Pakhtunkhwa. Hyderabad. Peshawar.
Islamabad. Sukkur. Karachi."

Misschien kom je er dan om,
zoals dokter Karen Woo in Afghanistan,
een week voor haar huwelijk.
Of je leest over het jonge koppel, de ene
verloofd, de andere getrouwd, die zo
fataal naar elkaar werden toegetrokken
dat ze elkaar niet langer konden ontlopen.
Overspel, en bij de Taliban in Afghanistan,
in de wetteloze zone, werden ze
gestenigd tot de dood erop volgde.
De wereld is groot en je mag je niet
goed proberen inbeelden wat er
allemaal gebeurt
of het zou je gaan duizelen voor de ogen.
Je richt je maar weer
op de kleine dingen hier.
Je moet de afwasmachine
gaan leegmaken, bij voorbeeld,
maar vergeten kan je niet.
Wat zou je nu
in hemelsnaam
eens kunnen gaan doen
dat min of meer zinvol is
tegen al die rampspoed en gruwel?