Ommekeer

Ik hoef maar een blik naar buiten te werpen en ik zie
dat de herfst op kousevoeten nadert.
Vroeger waren het kerkhofbloemen, chrysanten, en
werden ze klaargestoomd tegen 1 november.
Nu worden ze, terecht, gewoon verkocht als decoratieve
pot. Hun omvang wordt steeds indrukwekkender:
wij willen van alles het beste, het mooiste, het grootste.



Hun kleuren zullen spoedig, en duidelijk
vroeger dan vroeger, weer de opritten en de pleintjes
en de winkelramen sieren. Jawel, de avonden
van de late augustusdagen voelen al killer en ietwat
herfstig aan. Het gras blijft langer bedauwd in de ochtend.
's Avonds voelt het al vroeger nattigjes aan.
Er is geen terugdraaien aan. We hadden de tweede
zomervakantiemaand graag wat warmer gehad.
Onverwacht slecht weer werkt op het gemoed.
Er wordt minder gewandeld en gefietst dan anders.
Er wordt minder in de tuin gegeten.
De schoolgaande jeugd zal iets minder door een overvloed
van zon en zee en wind en vrijheid uitgeraasd zijn.

September daarentegen wordt ongetwijfeld weer mooi.
Al spoedig zal daardoor de weemoed om de voorbije tijd
van vrijheid gaan knagen.
Maar: alles moet weer zijn gang gaan.
De boekentas wordt klaargezet.
De ochtendspits zal drukker zijn.
De kinderen moeten weer op tijd uit bed.
's Avonds zal er weer huiswerk worden gemaakt.
De tv zal weer meer zijn intrede in het
avondlijk familieleven doen.

Dus moeten we nu nog maar alle zonnewarmte opslaan
die we kunnen.
Moeten we buiten eten als het weer er kans toe biedt.
Moeten we fietsknooppunten volgen langs rustige wegen
en avondwandelingetjes maken in de moegeleefde velden.
Nog eens door de rijen maïs lopen waar hij
breed gezaaid staat.
Nog eens blijven staan praten waar het uitkomt.
Nog wat bloemen knippen voor een vaas in huis.
Appelen plukken.
Druiven eten.
Al gaat hij nu zijn laatste weken in:
ook in zijn staartje, als we willen, is de zomer mooi.