Globaal

"Shakespeare's Globe" -
zo spreekt men er vaak over.
Maar de man aan het hoofd ervan
spreekt liever over
'The People's Globe' of
'The Globe's Globe'.
Kans op toneelbeleving voor de hele wereld.
En op die globe, die wereldbol,
die aardkloot zoals Vondel zei,
hebben we allemaal recht
van bestaan en beleven en kijken.



Daarom gaan mensen dan ook naar het toneel.
Om iets over hun leven uitgebeeld te zien
en te herkennen en er daardoor
een heel klein beetje meer
in het reine mee te komen,
er een soort zuivering van hun gevoelens
bij te ondergaan.
Alsof je je eigen zeeën aan emoties
door een zeef laat gaan
en ze,
uitgezeefd als ze daar liggen,
beter leert onderkennen en evalueren.



Je zit er ook met je neus op de actie,
daar in de Globe.
Niemand verder dan dertig meter van de scene,
binnen kijk- en gehoorsafstand.
Gewoon op houten banken,
in een intieme kring,
met mensen voor en naast en achter je.



Daar voel je weer aan dat plaatsen
een ziel kunnen hebben,
dat ze mensen omwille van hun ontwerp
(of elders: omwille van hun magische ligging)
mysterieus bekoren.
Je zit in een klokhuis,
je zit in een kern.
Al gaat het maar
om bewegingen en mimiek
en gevoelens en woorden:
zitten we
met al die eenvoudige
en toch zo rijkelijke en fascinerende
menselijke middelen
niet pal, schot in de roos,
in het midden
van het leven?
Zo uiten we ons toch,
zo laten we ons toch zien
en horen en kennen
aan al die andere,
zo gelijkaardige
en tegelijk zo verschillende,
wonderlijke, menselijke wezens?