Zeilbootjes die havens in- en uitvaren: een mens kan er
uren naar kijken. Het is een kleurrijk spektakel. Heeft
ieder dan onbewust misschien een drang in zich naar de
weidse zee? Hoe hadden volkeren zich anders over onze
grote wereld kunnen verspreiden?
Als je zo naar zeilboten kijkt, vaar je toch al een beetje
mee op avontuur. Het zeegat uit. Het ruime sop kiezen.
De golven in. Op een boot met een nummer of een naam.
En is dit geen mooie: Zachte Kracht? Force Douce?
Zo gaat het, stel ik me voor, als je over de golven glijdt,
door wind in de zeilen aangedreven. De krachten die je
stuwen moet je zacht manipuleren, je moet er je aan
overgeven en tegelijk zachtjesaan, verstandigweg
die krachten gebruiken, ze naar je hand zetten, zonder ze
te bruuskeren, opdat ze jou brengen waar je zijn wil.
Dat is de zee die trekt.
Dat zijn de golven die lokken.
Dat is de vrijheid van water en wind en drijvende wolken.
Dat is de zeemansziel in elk van ons.
Al geef je er, zoals ik, misschien zelden of nooit gehoor aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten