Rommelmarkten. Ze lokken altijd heelwat volk.
Mensen denken: we vinden misschien een schat.
Maar het is niet altijd goud wat oud blinkt.
Of ze willen terecht recycleren wat een tweede leven
verdient nadat het al in een eerste leven heeft geschitterd.
De speeltjes en postuurtjes die je er vindt zijn altijd leuk om
bekijken. Meestal heeft men ze in een of andere orde
gerangschikt: een leger oude glorie dat aanmarcheert.
Een troep knuffeldieren, bijvoorbeeld. Beertjes blijven
favoriet. Met zijn periodes: eendjes. Of smurfen. Asterix
en Obelix, misschien.
Maar een kind (een mens blijft trouwens vaak een kind
in zijn verwervingswoede) wil zoveel in zijn wereld inbedden.
Nadien verworden al die dingen tot spullen, ballast,
haast vergeten herinnering uit lang vervlogen tijden.
Ze rommelen ons leven vol. Speelautootjes, mini
muziekinstrumentjes, kralen en veelsoortige
lichaamsversierselen, sleutelhangers, prentenboeken ...
teveel om op te noemen.
En liever dan de vuilnisbak in mag het worden verkast:
van het ene leven naar het andere, als al het speelgoed dat
van China naar hier wordt getransporteerd. Ongelooflijk
wat er niet allemaal in winkels en kraampjes overal
ter wereld wordt opgeslagen! Basisbehoeften zijn het niet,
maar versierselen velerlei waarmee we graag ons kale
leven opsmukken.
Een mens houdt van kleur.
Een mens houdt van vormen.
Een mens maakt van zijn huis
een museum met wat ooit
bestanddeel van zijn leven is geweest.
Tot de grote uitverkoop bij de verzadiging.
Tot de rommelmarktenloop bij het ballastgevoel.
Tot het opruimgedrag na een vervulde levensfase.
Tot de ouderdom waarop men zegt:
wie wil mag komen halen
al wat hij
met meer energie
en meer levensoverschotten dan de mijne
zinvol tot nieuw leven wekken kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten