Ze zullen met ontelbaren zijn, knapen
en meiden die in hun eerste
gitaristenjaren The House of the
Rising Sun hebben leren spelen. Zeker
in de jaren zestig en zeventig was dat
nummer immens populair. En het hàd
iets als je deze klassieker toch al een
beetje in de vingers had!
Het nummer was ook prettig om zingen.
Dat kon je doen met je naar lage tonen
omgeschakelde puberstem, in navolging
van de zanger uit de coverversie van
Frijid Pink. Indrukwekkend vonden wij
dat in onze jonge jaren, toen de zware
gitaren die je hier duidelijk kon horen
nog niet zo in waren maar toch al
immens tot de verbeelding spraken.
Nu, het lied blijkt als Engelse folksong
al uit de jaren 1700-1800 te stammen.
Bob Dylan, die onovertroffen bard,
zong het in 1962 en nadien coverden
The Animals het. Ik ken het best uit
1970 toen de genoemde groep Frijid
Pink het hoog de hitlijsten in speelde.
Het huis van de opgaande zon gaat over
iemand die zijn leven naar de bliksem
helpt in een plaats met die naam.
Het verwijst misschien naar een gevangenis,
of waarschijnlijker nog naar een bordeel.
Ik moet zeggen: in mijn jonge jaren,
als er al van enige uitleg sprake was,
had men het over de verklaring met
de gevangenis. Internet was er toe
nog niet om soortgelijke dingen op
te zoeken, en we hadden het meer van
geruchten. Onze opvoeders hielden
alles hoe netter, hoe liever.
Hoe wilder, hoe liever - dat was niet
echt iets uit mijn jongelingstijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten