Ik vond ze zo ontroerend mooi, de
kerk van Droeshout gezien van hoog
daar binnen in de watertoren. Een paar
raampjes in de rondte, en één daarvan
dus pal met uitzicht op de kerk.
Sterk werk toch allemaal, wat mensen
bouwen, vroeger en nu.
Kerkelijke hoogtepunten en burgerlijke.
En bedenken dat daar in die ronde
watertoren meestal zo een vreemde
stilte heerst. Wat water dat druppelt
of doorheen de buizen loopt. Een pomp
die aanslaat. Het bassin daarboven dat
zich ruisend, zwaargewichtig vult.
Maar meestal stilte. En ook, ondergronds,
wonderbaarlijk: water dat zomaar,
zonder schijnbaar enige moeite,
godgegeven, door buizen en mensen geleid,
geruisloos naar al die kamers in al die
zo vanzelfsprekend geworden,
vlot bewoonbare huizen glijdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten