Een doos gevuld met wat herfstgerief.
Appelen van de eigen bomen, vaak wel wat wormstekig.
Druiven gewoon van tegen de huisgevel, in de open lucht.
Een late roos en wat herfstbloemetjes voor in een vaasje.
Dat soort dingen geven mensen aan bekenden mee.
Aan hun opgegroeide kinderen die het huis uit zijn
in de eerste plaats.
Misschien zitten ze op kot, wonen ze samen, leven ze
met vrouw en kinderen in een eigen huis.
Maar wat eigen kweek uit de tuin van de ouders:
altijd welkom. Onbespoten. Herkenbare smaken uit
hun eigen jeugd. Een bloempje van de struik die ze in
dat hoekje van de tuin nog weten staan.
En als er overvloed is: een pakje in de fietstas voor de
kennissen die passeren. Of voor de buren die met
pensioen zijn en tijd hebben om van een emmer
appelval appelmoes te maken.
Want alles kan niet zelf worden verwerkt of opgegeten.
In de oogsttijd valt alles ons zo gul en overvloedig
in handen dat we graag een beetje delen.
Zo raakt confituur in potjes.
Zo worden druiven nagerechtjes.
Zo worden appelen appelmoes voor in de winter.
En zo gedenkt de mens de fabel van
de krekel en de mier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten