Schedelsnoepjes

Men hoort het steeds meer en steeds luider:
jongelui en gewoonweg iedereen moet opletten
voor een overvloed aan geluid dat vaak overdadig, overluid
of te rechtstreeks
de toch gevoelige oren binnenstroomt.
Op al die fuiven. Op al die feestjes.
Op al die parties. Op al die raves.
Op al die festivals. Op al die optredens.
Door de oortjes van hun i-pod.
Door de oortjes van hun pc.
Door de oortjes van zoveel.

Ze zijn er niet doof voor, sommige jongelui,
en dus kopen ze zich veiliger,
betere bescherming biedende koptelefoons.
Ze vallen dan wat meer op,
maar het schijnt veiliger.
Zoon heeft ze ook zo.
Hun naam viel me op.
"Skullcandy."
Zilveren naam op zwarte achtergrond.
Snoepjes voor de hersenpan.
Zoetjes voor de schedel.
Muziek stroomt binnen en verzacht
en verstrooit. Niet zo bikkelhard.
Niet zo helemaal zonder stootkussens.
Meer te smaken.
Meer welkom in het oor
met al zijn gevoelige orgaantjes.
Je legt ze inderdaad maar beter
in de watten,
dat je zolang je kan
het kriepen van de krekel
en het getwitter van
goudhaantjes hoort.