KWEEPEERCONFITUUR

Kweeperen geplukt van de oude kweeperenboom. Een
boom waar je nog iets aan hebt. Altijd geeft hij zijn vruchten.
Altijd kan je er confituur van maken. Als je hem lust.
En dat doen we. Hij is mooi rozig van kleur, gezond en lekker.
Je zet alles klaar om met het confituurmaakwerk te beginnen.
Een grote koperen roerkom. Een borsteltje om de vruchten
eerst schoon te wrijven, want ze hebben een soort donslaagje
over zich heen. Een mes en een stevige snijplank om de harde
vruchten te vierendelen of meer.



Je snijdt de peren door. Rats door de pitjes in hun klokhuis
soms. Dan zie je weer hoe mooi en knus ze daar in hun van
vruchtvlees omgeven stulpje zitten. Als je ze op de grond
zou laten liggen rotten, zouden uit de pitjes misschien nieuwe,
kleine kweepeerboompjes ontluiken.



Vrouwen zijn voortuitziend en scheuren recepten uit alle
blaadjes die ze onder ogen krijgen. Die stoppen ze dan als
inspiratie in hun kookboek. Kijk, dit hier zit als extraatje
in het grote kookboek van de Boerinnenbond - zoals men
het vroeger noemde.



Dan moeten de kweeperen worden oversopt met water
waar ze langzaam op een zacht vuurtje in zullen koken
en sudderen. Roeren, roeren, en geduld hebben. Tussendoor
een boekje dat op de knieën ligt lezen of wat mijmeren terwijl je
uit het keukenraam kijkt. Of  wat ijveriger nog: ondertussen
de confituurpotjes afwassen. Hou ze in de loop van het jaar
maar klaar voor het komend inpotseizoen!

Als alles gekookt is en gaar en mals: de verkookte vruchten
door een fijn doek persen, en enkel het zuiverste sap overhouden.
Daar suiker bij, en koken weer tot je de  mooi roodroze stroop
in bokalen kan gieten. Een dekseltje erop en in de kelder
te slapen zetten tot het deksel wordt gelicht en een mes het
lekker goedje op een bruine boterham open zal smeren.
Mmmmmm! Lekkerlekker! En dat van eigen boompje in
de eigen boomgaard, en van eigen pluk- en snij- en roerwerk!
Al geef ik graag toe dat meter me met haar geduld en wijze
raad terzijde stond. En waarom niet: dat doet ze graag - en goed.