In de Sint-Pauluskerk viel de zon op de man
waar ons geloof om draait.
Een straal van boven, door een kleurrijk
glasraam heen.
Daardoor stond Hij plots veel meer
in het licht voor mij.
Mijn ogen werden er, zeg maar,
naartoe getrokken.
Ondanks zijn lijden lijkt hij hier
te heersen.
Hij is boven zijn folteraars verheven.
Hij lijkt onaantastbaar dankzij
een duidelijk geloof dat Hem door alles heen
krachtdadig op de been houdt.
Hij zal vallen, driemaal, jawel.
Hij zal sterven, pijnlijk, jawel.
Maar zijn geest laat zich niet temmen.
In zijn ogen straalt nog altijd hoop.
In zijn hart nog altijd die rustige zekerheid:
een mens, als hij wil, kan niet stuk.
Hulp van boven?
Zeer welkom natuurlijk!
Hulp van om ons heen?
Al evenzeer.
Blijf aanbieden als je kan.
Laat zonnestralen schijnen -
zoveel als menselijk mogelijk.
Probeer ze te boren door je eigen
soms dikke pakken wolken heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten