Zij lag daar zo zielig dood, de vrouwtjessabelsprinkhaan.
Krachteloos nu de sabel waarmee zij gaatjes in de grond
kon boren en daarin dan haar eitjes voor nieuw leven leggen.
Hoe vaak had ik haar of haar soortgenoten al gezien,
voordien? Eén keer toen ik nog een jongeling was.
En nu, onder Natuurpuntbegeleiding, met vangnetten
voorzichtig het hoge gras doorwadend.
Zij was gepakt om in een potje aan geïnteresseerden
te tonen, maar vond vroegtijdig haar dood.
Zo ongelukkig ontslapen, nog zo groen van groen gras
dat je zou denken dat zij nog sprinkhaanlevend was.
Maar nee, en ik zag nu wat bedeesde kinderoogjes naar
haar kijken. Ze roerden voorzichtiger met hun netten,
ze zochten met ontzag naar meer van dit nog onbekende
maar zo fascinerende leven, verscholen in hoge graskanten
her en der, springend, zingend door al onze drukke
reuzenmensengrootheid heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten