Dodelijke zinnetjes

Het staat in de krant, het korte zinnetje
dat Elio Di Rupo nekte. "C'est reporté."
"Het is uitgesteld." Wat suggereert dat
de Franstaligen "op de trein der traagheid
wilden springen, de nieuwe financieringswet
uitstellen tot in de oneindigheid."
Dan wordt een algemeengeldige uitdrukking
aangehaald die Laurette Onkelinx ook in de
politiek lanceerde:
"DES PETITES PHRASES QUI TUENT."
Kleine zinnetjes die doden, dus.

En ja, als we er even bij stilstaan moeten we
toegeven dat het klopt. Kleine, schijnbaar
nonchalant of terloops gebruikte zinnetjes
kunnen grote impact hebben. Ze kunnen
kwetsen, suggereren, iets in de vernietiging
sturen. We horen ze wel eens, ze worden
gewild of ongewild richting onze oren gestuurd,
en er groeit iets in ons: plotse argwaan,
opkomende boosheid, wraakzucht.

Vandaar dat andere spreekwoord met een
waarheidsgehalte als een koe.
"Spreken is zilver, zwijgen is goud."
Je woorden op zijn minst wikken en wegen,
en als je twijfelt aan hun gewicht: hou ze
liever binnen. Mompel ze niet zomaar, zelfs
nog maar binnensmonds, voor je uit:
iemand zou ze kunnen horen en zijn
conclusies trekken, eerst van al zelfs
de verkeerde.

Een mens is rap op zijn tenen getrapt,
en nog rapper op zijn hart. Maak het dus
niet moeilijker dan het al is, en wees terecht
bang voor woorden die, soms voor je het
zelf beseft, roekeloos raak treffende,
ongeleide projectielen kunnen zijn.
"Bang!" en het samenleven met sommigen
wordt plots ongewenst moeilijker.
Geen mens toch die dat wenst, want
is het al niet moelijk genoeg misschien?