maar nu is hij al een hele klant -
de belleman.
De moederplant stond groot en gul
in een klein dorpje aan de Moezel.
Een Duitse hand brak er een steeltje af
en gaf het graag aan ons.
We namen het in licht gedrenkte keukenrol
omzichtig mee naar huis.
De jonge, witte wortels groeiden gretig,
je kon hen volgen in het water
van doorzichtig glas:
toe, kijk mij dagelijks aan!
Boven werd het groen
alsmaar stoutmoediger en grootser, en gaf het
knoppen, en die knoppen dan hun bloem:
felrode lampionnetjes die zich na dagen open plooiden
in laagjes wit ruisende rokken
en in fijne, kort en lange stampertjes vol lust -
waarop de bijen weldra bezig
voor een riant vervolg aan hun verhaal.
De klokjes hangen wit en rood
te tingelen in onze ogen.
Hoe vrolijk zijn ze niet
als rankgesteelde dansers in de wind!
Ik geef ze water bij, ik voel ze
zachtjes glijden door mijn vingers
en als de klokken na hun glorie uitgebloeid zijn
laten ze, zonder een klacht,
hun stengels los en vallen
in het gras of in het mos.
Als ik daar lig en rust
zie ik tussen mijn wimpers door
hun moederplant daar staan
en zie de wind door al zijn
watervolle stengels gaan
en hoor ik wit en rode bloemenklokken
vrolijk verder bloemenliedjes slaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten