Zeepkistenrace

Een zeepkistenrace! Mijn god, lang geleden dat ik daarvan
gehoord had. In een of andere kinderstrip ooit, denk ik.
Nu kom ik de zelfgemaakte vehikels onverwacht tegen
op het Perreveld. Ze worden vanop het hoogste punt
van de "berg" bovenaan de Droeshoutstraat gelanceerd
en moeten zo snelheid halen. Hier en daar staan zelfs
strobalen opgesteld om in noodgevallen hun wilde vaart te breken!



Veelkleurig en inventief zijn de eigen maaksels.
Oude fietsen kunnen dienst doen, of kruiwagens. Wielen
van oude koetsen, onderdelen van zware motoren.
Je kan het zo gek niet bedenken of de knutselaars hebben
er wel materiaal voor een zeepkist in gezien.



Sommige begeven het al kort na de start, schijnt het.
Ja, ze zijn soms tegen de deadline aan in elkaar geflanst,
zodat niet optimaal aan alle kwaliteitsnormen is voldaan.
De makers beloven elkaar plechtig dat ze er volgend jaar
op tijd aan zullen beginnen. Geklop in een tuinhuis, wat
pintjes erbij, de lievelingsmuziek keihard. Goei maten!



Mannen die ze maken worden dan weer de knapen van
vroeger. Hun bloedeigen kinderen en andere juichen mee
als ze de helling komen afgesnord. Nadien moet je de
vehikels wel weer eigenhandig naar boven duwen.
De soms krakkemikkige maaksels eigenvoetig
de berg op trappen wil wel eens lastig uitvallen.

Zeepkistenrace. Er kwam veel volk op af.
Nieuw volksvermaak. Tegen volgend jaar is het hele
gebeuren nog gegroeid, aan de belangstelling van dit jaar
te zien. Ik heb twee linkerhanden, schijnt het, dus ik
zal niet vierklauws aan het tefferen slaan in mijn
al te krappe tuinhuis. Maar als het weer zover is
volgend jaar ga ik kijken. Bovenop de berg zal ik staan, en
de zeepkisten wat duwtjes in de ruggen geven. Oh, aan wat
een vurige snelheid zullen ze gierend de Opwijkse bergen
af razen!