Op kamp!

Er zijn veel kleurrijkheden in het leven. Toevalligheden ook.
Moest mijn kozijntje naar de trein in Opwijk voeren.
De scouts van Baardegem gingen spoorsgewijs op kamp, in de buurt van Paliseul.
Kozijntje had nog niet zoveel zin, zo gaat dat aan het begin van een kampperiode.
Grootmoeder vertelt verhalen over hoe het haar eigen kinderen in dat verband verging.
Als het van haar afhing: ze zou haar kleinkind niet sturen, met die zenuwen en zo,
en een beetje angst voor het onbekende.
Maar het viel wel mee, natuurlijk. Grootmoederharten zijn soms te groot
en te vol medelijden. Komaan, het knaapje kan best mee het avontuur in!
Ze zag hem met lede ogen vertrekken. Ze waren een beetje vochtig,
maar ze hield zich sterk. Een knuffel, een zoen, wensen voor veel plezier.
We waren er niet alleen. Al een paar vroege wachters, en dan kwamen de auto's
een voor een toe. Een beetje parkeerproblemen, zelfs midden in de grote vakantie
als je denkt dat iedereen aan zee of in het buitenland zit en het hele land lam ligt.
Het waren de kleinste scouts, de kapoentjes en de wouters, als ik het goed voorheb, bepakt met een valies voor een week buitenleven, een veldbed, een rugzakje met een picknick voor onderweg.
Een stevige, fel oranje vrachtwagen van de stad Aalst deed dienst voor het vervoer van
de bagage. Al het goed van knaapjes en meisjes, spullen voor waterpret, lange houten planken voor keukentoestanden, nog wat drank. De grotere scouts waren al een paar dagen pret aan het maken, ginder in de Ardennen. De leiding die nu meeging was zich daar ook al voor het kampgebeuren gaan opwarmen. Nu tussendoor een nachtje in het Baardgemse geslapen, en hoe misten ze vanmorgen het openritsen van de tenten, de boslucht, de kameraden-onder-elkaar sfeer. Daar wilden ze vanavond weer werk van maken, dat zag je zo.
Sis-kaarten moesten aan de leiding worden afgegeven, hier en daar iets over medicatie. Ja, toch een hele zorg die de jonge leiding van zo'n kampen met veel bravoure op zich neemt.
Dan moesten ze in een mooie kring gaan staan. Dat ging vlotjes: goed gedrild op de zondagvergaderingen van het gewone leven. Aankondiging van het kampthema, wat kreten daaromtrent. Voor de kapoenen draaide het om smurfenland, de wouters gingen de circustoer op. "Dames en heren, appelen en peren, boeren en boerinnen, het circus gaat beginnen!"
Blijkbaar zijn ze, met kleuraanduiding, ook nog in kleinere groepjes ingedeeld. Zo lieten ze nu elk kordaat hun slogans schallen. Kozijntje was al aardig opgefleurd, en het zag er goed uit, zo tussen makkers en makkerinnen. Meter hoefde zich allang geen zorgen meer te maken. Iedereen slaat zich op zijn manier wel het leven door.
Ja, er waren veel ouderparen mee voor de uitzwaai. Man en vrouw een voormiddagje congé genomen, of sommige zeiden dat ze nu, met hun tweetjes nog eens gezellig samen, er volop quality time van wilden maken - veel gepland. Veel broertjes en zussen trekken er namelijk samen op uit: een kans voor pa en ma op een revitaliseringskuur voor hun eigen parenleventje.
Hier en daar ook een grootouder als de ouders nog allebei uit werken waren of wie weet al naar een verre bestemming in het vliegtuig zaten.
Goed. De vrachtwagen vol. De leiding nog even met de neuzen in het kampdraaiboek. De hele groep, netjes gerijd, de sporen onder, naar de overkant van het perron, daar weer opduiken. "Joehoe!" riepen de vrolijk zwaaiende moeders. Er moest nog wat extra worden gezwaaid, want treinen hadden vertraging: problemen met de slagbomen tussen Dendermonde en Brussel.
We dachten dat ze de trein die hen aan het gezicht onttrok op moesten, maar nee: het was er nog een met vertraging en andere plannen. Gelach en grappen toen ze weer vanachter de wegrijdende trein opdoken. Uiteindelijk dan toch: treintje op, en ze gingen zwierig zitten tussen heren met kranten, dames met handtas op hun schoot, en meteen ging iedereen glimlachen, was het een heel ander leven op de trein met dat jong grut erbij. Rust verstoord, maar gemoed veel lichter. Kleurrijk is het ook: al die scoutshemden met zoveel badges erop gestikt van alles wat ze al hebben meegemaakt, de leiding vooral. Weekends, themadagen ('Anders getikt'), kampherinneringen, handtekeningen met bloemetjes van scoutsvrienden en vriendinnen.
Ook een halsdoekje om, en de branieachtigste jongens al een hele reeks snoertjes en armbandjes om hun zomerbruine polsen. Ja, je haalt ze er zo uit: de haantjes-de-voorsten die de luidste toon aanslaan en de kalme kereltjes die zich nog even moeten warmlopen maar dan ook wel op hun manier dapper uit de hoek zullen komen. Nu, zwaaien, zwaaien maar, en een klein beetje weemoedig maar toch ook blij om nieuwe kansen samen gaan de ouders ervandoor. Hier slaat een moeder haar arm om een achterblijvend dochtertje dat haar zus, met wie ze de kamer deelt, zo erg zal missen. Daar zegt een koppel dat ze er straks al op uit trekken. Hier sta ik, blij met de kleurrijkheid die mij wat onverwacht te beurt viel. En ik denk, en ik neem het mij voor:
men moet veel naar buiten komen. Men moet in alles zijn behagen stellen.