Zigeunerkinderen, denk ik zo.
Ze worden wel eens scheef bekeken, stel ik me voor.
Maar in volle regen plassen deze broer en zus
glunderend van het lachen rond.
Ze spelen haast verstoppertje met mij
als ik hun foto neem.
In hun plaats hadden de meeste mensen
alleen maar argwaan.
Maar nee, ze durven openbloeien
voor de zoeker van een vreemde man.
Ik kan alleen knipogen en zwaaien,
dan zijn ze lachend ergens tussen
de doodse kramen van de
zwaar uitgeregende foor verdwenen.
Zigeunerkinderen -
is het om hun levenslust, hun zwerfdrang,
hun opzwepende, van diep komende muziek,
een soort oerkracht van mens in hen -
ze hebben in ieder geval mijn hart.
"Tot je iets met hen meemaakt!"
hoor ik iemand met meer argwaan
stug en stijfjes voor zich uit mompelen,
opdat ik het hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten