Gevecht tegen distels

Hij moet haar distels spuiten, want ze is nog uit de tijd van voor de tweede oorlog.
Toen kwam de veldwachter om te zien of je de distels op je land wel gespoten had, op straf van boete.
Veldwachters, ze zijn er niet meer. En de verordeningen van toen? Of neemt men automatisch aan
dat men nu alles zomaar zonder pardon kapotspuit, de blauwe korenbloem en de rode klaproos incluis?
In ieder geval: ze staan op haar eigendom en ze wil voorkomen dat de distels uitzaaien en dat ergens uit de hemel misschien toch nog een oude veldwachter met plichtsbesef opduikt en haar met boze blik bestraft.
Ook zei men vroeger, zegt ze: "Je eigendom gaat met je mee tot in de hel."
Want eigendom staat helemaal onder je hoede, je bent er het baasje van zoals de meester van een hond ook voor diens doen en laten verantwoordelijk is, hij hangt soms dus als een vloek zwaar op je rug. Zodoende: distels kapot, zonder pardon.
Hij, die eigenlijk tegen spuiten met gif is, wou ze wel met de hand uittrekken, maar er is geen beginnen aan.
Een flauw excuus, kan je zeggen, want daarmee houdt alle idealisme op:
teveel aan werk, te eindeloos en te hopeloos moeten blijven vechten tegen de bekende bierkaai.