Wijn werd geschonken
en we dronken, na hem
te hebben laten walsen in ons glas,
alsof het statig dansen
op een bruidsfeest was.
De aanzet was beloftevol,
er zat aromatische finesse
in de flessen met hun
stijlvol etiket.
Geurtoetsen waren delicate,
gerijpt in houten vaten
van de fijnste Franse
of Amerikaanse eik.
Met eiwit werd de beste
wijn geklaard en zette zo
zijn landgoed op de kaart.
Impressies waren er
van fruit en hout,
de kleuren liepen over
wit of rood naar
stralend goud.
De smaken waren diep.
Na ons voorgenietend
ruiken met de neus liep alles
prinsheerlijk naar binnen.
Het winnen van de druiven
had voor ons ook
geen geheimen meer:
op leem of klei,
hoog in de bergen
of in een vallei.
Kelders bij een klooster of kasteel-
veel is er immers dat de klasse
van een wijn bepaalt -
maar niets dat de charme van
kleine, familiale wijnbedrijven haalt.
De afdronk deed plezier
en bleef beroezend, zalig duren.
Ondertussen wijn
en ander groot en klein
bespreken met de tafelburen.
De wijnproefavond is,
met andere woorden,
goed bevallen.
We zijn niet,
alcoholbeneveld,
allemaal gaan lallen van teveel.
We kregen gewoonweg
graag en goed ons deel
en wilden zo meteen
naar al die plaatsen
in den vreemde toe,
om te zien hoe
alles in zijn werk gaat:
hoe uit doodgewone druiven
wijn ontstaat die ons,
godgegeven,
met verstomming slaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten