Margritteken van Mieke Keenink

Margritteken.
De naam van de winkelvrouw en
haar klein winkeltje in een klein dorp,
een parochie, een gehucht, eerder.
Een sympathiek winkeltje
met een beetje vanalles voor het huishouden.
Wat kleding voor man en vrouw en kind.
Jurken. Blouses.Broeken.
Wat huishoudspullen.
Borstels. Lucifers. Batterijen.
Sponsen. Schoonmaakspullen.
Muizenvallen denk ik ook.
Schoolgerief voor 1 september
en nadien gestadig aan
altijd wat minder.
Nog wat vergeelde schriften.
Een kaft die ondertussen al wel
uit de mode was.
Ik bleef er graag eens
voor de vitrine staan.
We kochten er wel eens
een kleinigheid.
De broeken die er hingen
moesten je toevallig passen.
Kousen, dat was geen probleem.
Schoolgerief: wat je bij
de grootaankoop was vergeten.
En soms eens extra korting
en een kleine uitverkoop.
Dan kocht je er wat spullen
die je eigenlijk niet
zo dringend nodig had.
Want ze was zo vriendelijk,
Margritteken.
Kleine gesprekjes over het leven voeren
was met haar zo makkelijk.
En ze keek er je nooit op aan
dat je zo zelden binnenkwam en kocht.
Ze trouwde ook,
ze was niet zo een oud soort
ongetrouwde winkeldame.
Maar- ontsteltenis in de straten:
haar man stierf tragisch, jong.
Ze bleef alleen met haar twee kinderen.
Moeten leven van een kleine winkel
in een heel klein dorp.
Ze deed dapper voort, en je
bewonderde er haar voor.
Uiteindelijk ging de winkel
als een uitdovende kaars toch dicht.
Eén van de twee, drie vitrineramen
in het kleine dorpsgehucht verdwenen.
Je had wel spijt.
Het had iets van bevalligheid,
zo'n winkelraam met een ongewone,
aandoenlijke verzameling van
allerlei nogal lukrake dingen
voor om het lijf
en voor het huishouden.
Ze stierf al vroeg.
Ik had zo'n spijt voor haar.
Eenvoudig, goed geleefd, vond ik,
en dan zo snel moeten verdwijnen,
en alles wat je achterlaat...
Twee kinderen. Een levensgezel.
Familie. De buren die haar zo waardeerden.
Vandaag reed ik nog eens per fiets
aan haar oude winkelraam voorbij.
Terug van een andere begrafenis,
in de aanhoudende regen.
Zo ietwat somber regenachtig
voelde ik mij ook een beetje,
om alles wat vergaat,
en om alle oude, bekende mensen
die uit een klein dorp verdwijnen.
De kranten staan er niet vol van,
maar het verdriet is even diep.