De klokken luiden en roepen naar de kerk.
“In de kerk is altijd werk!” zei grootmoe vroeger,
in dat goddelijk, gewijd gebouw met hoge beuken,
vol licht dat stralend door elk glasraam valt.
Hier kan je bidden voor het eigen zielenheil
en dat van anderen, de gedachten over dingen
die je door de dagen mee moet dragen laten gaan.
“Vrede zij met jou” kan je er bij voorbeeld zeggen tegen
mensen uit jouw buurt – want goed zijn voor je naaste
duurt, en niet alleen naar kerkelijk gebod, het langst!
Ook vertroosting kan je in de kerk gaan zoeken voor
de angst om dood te gaan, niet meer te bestaan.
Hopen dus maar dat er hoger is,
en meer: een Heer die als een hoeder
voor ons zorgt, en ook een Moeder vol begrip.
Zo luisteren wij dan graag ontvankelijk naar teksten
Zo luisteren wij dan graag ontvankelijk naar teksten
uit de bijbel als naar wijze woorden uit een vriendenmond,
en buigen onze hoofden diep nadenkend naar de grond.
En als het bidden is gedaan
kunnen wij weer opgelucht naar buiten gaan,
vervuld van een soort zekerheid:
alles komt wel goed, want als we willen
stapt er Iemand mee aan onze zij -
Hij, die wij eigenlijk niet eens
met menselijke namen kunnen noemen.
Dus spreken we Hem doodgewoon vertrouwelijk aan
in mensen met wie wij dagelijks door het leven gaan.
- In de Sint Pauluskerk, Opwijk -
Geen opmerkingen:
Een reactie posten