Poes

Onze kat
heeft haar nachtje buiten
weer gehad.
Al was het killig, mistig,
allemaal geen punt.
Waar heeft ze rondgezworven,
wat heeft ze uitgespookt,
welke andere poezen
heeft ze ontmoet -
het blijft haar katachtig geheim.

's Morgens,
zodra ze de deur hoort opengaan,
is ze daar weer,
sluipt ze binnen.
Zonder woorden maakt ze me duidelijk
dat ze naar haar voederbak wil.
Ik weet het al,
maar ik wil het haar zien zeggen.

Nadien gaat ze op haar favoriete
plaatsje liggen:
op haar hoogsteigen deken in de zetel.
Als iemand anders daar op gaat zitten
als zij er is, is ze misnoegd.

Nu is ze moe, poes,
en dut al spoedig in.
En ik merk,
hoe is het mogelijk,
dat ik de deuren heel zachtjes
open en dicht doe
om haar niet te storen.

Voor een poes!
Voor onze poes,
omdat we elkaar
nogal goed begrijpen,
ook zonder woorden.