"Ja, opgenomen,
een attakske gekregen..."
"En hoe oud is ze zoal?"
"Tien jaar ouder dan ik,
zo onthou ik dat,
dus dik negentig."
"Dat kan al tellen."
"En zo lang goed geweest,
en in haar tuin gewerkt."
En ik vroeg of het voor lang zou zijn.
Waarschijnlijk voor altijd,
had de zoon gezegd.
(Het gemakkelijkste,
zeker voor de kinderen,
maar niet het fijnste voor de moeder.)
"Ja, en Maria die is tien jaar jonger,
dat zei ze onlangs, dat ze eenenzeventig was,
en zo zal ik dat blijven onthouden.
Maar zoveel jonge mensen gestorven,
de laatste tijd. In 't centrum,
iemand van 51,
dat is toch jong.
Ik weet niet of dat vroeger ook zo was.
Of we wisten het misschien allemaal niet.
En veel naar de feestdagen toe.
'Het is het bloed dat werkt,'
zeggen de mensen."
Een omschakeling.
Een overgang.
Iets dat zich aan moet passen,
en niet meer mee wil.
Genoeg gezien.
Genoeg meegemaakt,
zegt het lichaam.
Al zegt de geest
ongetwijfeld
meestal nee:
te gaan
is altijd te vroeg
moeten gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten