Soms verlangen naar
het echte.
het eigenlijke,
zou Brouwers in
‘Bittere Bloemen’ zeggen.
Ik denk er aan in deze vasten.
Voor verjaardagen van collega’s
lagen er al een paar keer
van die kleine paaseitjes
voor bij de koffie.
Onnadenkend in de mond gestopt.
En thuis ook wel eens,
om eerlijk te zijn.
En ook elders krijg je ze
En ook elders krijg je ze
vaak aangeboden.
Vijgen voor pasen,
mosterd voor de maaltijd.
Het echte verdwijnt zo:
het lang weggecijferde genot
eindelijk weer eens chocolade
te kunnen eten
na veertig dagen onthouding.
Ook onthouding van andere dingen:
alchohol, lekker eten,
seks zelfs:
hoe deugddoend na zoveel
afgetelde dagen echtig en techtig missen!
Echt afzien, er echt voor gaan,
de pijn verbijten,
alles maar dan ook alles geven:
het kan zo’n deugd doen.
Het kweekt eelt tegen luiheid,
het stempelt karakter op de ziel,
het geeft adel aan de zinnen.
En dan paardenbloemengroen eten,
berkensap drinken –
terug naar dat soort
natuur van de dingen.
Naar het echte,
met andere woorden,
naar een puurheid,
naar een moeizaam bevochten menselijkheid
die alle nerven en poriën
van je wezen blootlegt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten