Uitzicht op een dorp aan de Moezel. Enkirch.
's Ochtends vroeg al door de zon beschenen.
En ook 's avonds nog tamelijk lang,
al zal de zon op een vlakte, bij gebrek aan
schaduw afwerpende heuvels of bergen,
schijnbaar altijd later onder blijven gaan.
Daar rechtover een ander dorp.
Kövenig, zeg maar.
Een plaats waar je nog terecht kan
als alles elders volzet is -
tijdens de druivenoogstweken bij voorbeeld.
Waarom?
Omdat het dorpje aan de verkeerde kant ligt:
's avonds al snel in de schaduw gedompeld
vanwege de hoge bergen die er zich achter bevinden
en die de zonnestralen van de
gestaag zakkende zon tegenhouden.
Aai, verkeerde plaats gekozen,
denk je dan als toerist
die er voor een nachtje of twee verblijft.
Tot je bedenkt:
hier wonen mensen wel altijd,
elke dag als er zon is
zien zij die voor de mensen
aan de andere kant van de oever in het water schijnen -
niet voor hen.
En dat gaat dan nog maar over
een ietwat ongunstig gelegen woonplaats.
Soms ben je ook op een veel foutere plaats geboren,
een plaats vol dreiging, hongersnood,
met gevaren teveel om op te noemen.
Zou je dan niet willen ontsnappen - als het kan?
Of toevallig in een slecht lichaam aanbeland,
een voertuig vol gebreken waarmee je
hoe dan ook verder door het leven moet,
gammel, krakend in al zijn voegen.
Aan de verkeerde kant geboren,
of in een ongelukkig uitgevallen lichaam.
Verhuizen mag dan nog kunnen,
van lichaam ruilen niet.
En toch je best doen om het anderen te gunnen
dat je de zon in hun water ziet schijnen
terwijl het licht aan jouw kant al lang
en teleurstellend schaduw is geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten