Oh Poes!

Ze lag er zo dood bij.
Geen mens die zich over haar ontfermde.
Omvergereden. Natgeregend.
Thuis misschien verweesde kleine poesjes.
Auto's passeerden en mensen wierpen
een licht verschrikte blik naar buiten.
Fietsers die tussen de regendruppels door probeerden te rijden.
Even zijdelings zicht op... maar geen tijd voor een poes.
Een paar wandelende passanten.
Vluchtig kijken; dan de blik afgewend.
Ik ook: hoe moest ik,
toevallige voorbijganger, er in hemelsnaam aan beginnen?

Ik hoop dus maar:
er is een oude, gepensioneerde man gekomen,
hij is speciaal zijn schop gaan halen.
Hij heeft een put gegraven.
Hij heeft ze er voorzichtig in gerold.
Misschien heeft hij, eventueel van het zweten,
zelfs even zijn klak afgenomen.
Misschien heeft hij binnensmonds wat woorden gemompeld
omdat hij dacht aan een kind
dat ergens misschien vergeefs naar een poes zocht.
Misschien heeft hij nog aan zijn kleinkind gedacht
dat hetzelfde voor een eigen aangereden poes had gewild.
Misschien keerde hij in gedachten
weer terug naar zijn eigen kindertijd,
de eigen poes, ook dood, ooit - zo lang geleden.

Want zo gaat dat met oude mensen.
Ze zijn wat sentimenteel geworden.
Maar bij het sentiment zijn ze ook
weleens ongenadig geslagen door het leven.
Hebben ze hard leren zijn, ondanks de huiver.
Hebben ze de daad bij het woord leren voegen.
Hebben ze leren doen wat moet,
al is het niet prettig,
maar menselijk - ook voor een dier.