Na al die jaren onverwacht weergezien in een uitstalraam in kerstmissfeer:
het soort kerstmiskaarten dat ik in mijn jonge jaren
naar klasmakkers en wat vrienden links en rechts stuurde.
Ik herinner mij duidelijk die met het knaapje, het hondje en de sneeuwman,
die met de herten en het kerkje op de achtergrond, het dorpje
midden in het sneeuwlandschap.
Ik ging gewoon toevallig aan het winkelraam voorbij,
een snelle, verwonderde blik, even stilstaan, en dan verder..
Maar, of ik wilde of niet: ik moest terugkeren,
nog even kijken naar die zo vertrouwde beelden uit
een lang vervlogen jeugd.
's Avonds heb ik mijn kerstkaarten voor dit jaar
klaargelegd. Er zijn ook nog overschotjes bij
van vorige jaren,
en die vind ik ook weer het mooist.
Is dat geen veeg teken van naderende ouderdom
en dus nostalgie:
de vertrouwde dingen het mooist beginnen vinden,
daarbij eerder wegdromen dan bij
de nieuwe, die misschien toch fascinerender zijn?
In ieder geval:
ik heb ze graag teruggezien,
die kerstkaarten van vroeger.
Ik ben nogal een bijhouder,
dus vraag ik me nu af:
vind ik ze ook weer
als ik nog eens alle oude dozen
op onze hoge zolder
of in onze diepe kelder doorploeg.
Om ze weer te zien,
met mijn jong handschrift erbij:
ik heb er wel iets voor over!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten